Salzburker Nockerl , ωμό
Ήταν, σαν να είναι τώρα. Μόλις γευματίσαμε , νωρίς το βράδυ, στον κήπο εστιατορίου στην Βιέννη. Τα παιδιά της παρέας, σηκώθηκαν να παίξουν και μείναμε πέντε ενήλικες, μεταξύ των οποίων και ο φίλος μας Μανώλης. Στο διπλανό μας τραπέζι καθότανε μια τετραμελής παρέα Αυστριακών και μόλις έφτασε στο τραπέζι τους , μαζί με τον καφέ, ένας δίσκος με ένα χρυσοκίτρινο τρίκορφο γλυκό, πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρης. Δεν ξέραμε πώς να το ζητήσουμε κι έτσι πήγα στον σερβιτόρο και του το έδειξα, παραγγέλλοντας τρία ίδια. Φάνηκε έκπληκτος και δεν ήξερα γιατί. Πριν φέρει τους δίσκους μας έφερε σερβίτσια για δώδεκα άτομα. Η παρέα άρχισε να γελάει μαζί μου, γιατί νόμιζαν ότι έκανα λάθος στον αριθμό. Σε λίγο φτάνουν, όντως, στο τραπέζι μας, τρεις μικροί δίσκοι. Γελάγαμε από αμηχανία. Τι κάνουμε τώρα ; Η κυρία, στο διπλανό τραπέζι, άρχισε να γελάει μεν, αλλά ευγενικά μας είπε ότι από αυτό το γλυκό , σερβίρεται μια κουταλιά ο καθένας. Μας έδειξε στον κατάλογο, ήταν το Salzburger nockerl , Soizburga Noggal, σε Αυστριακή διάλεκτο, και είναι ένα γλυκό σουφλέ.
Η Μαρίτσα να λέει ( για τα παιδιά που δεν ερχόντουσαν να φάνε): βρε τα σκασμένα, τώρα που θέλουμε να φάνε δεν έρχονται.
Το πληρώσαμε αρκετά ακριβά, αλλά άξιζε το γέλιο που κάναμε.
Αργότερα, η ξεναγός μας εξήγησε, ότι οι τρεις κορυφές του σουφλέ, συμβολίζουν τους τρεις λόφους που περικλείουν Το Σάλτσμπουργκ. Η άχνη, στο σερβίρισμα, συμβολίζει τις χιονισμένες κορυφές τους. Η ιστορία του γλυκού μετράει αρκετούς αιώνες, και είναι το καύχημα της πόλης.
Σήμερα θα το φτιάξω για τον φίλο μας, τον Μανώλη και την γυναίκα του Ελένη, για να θυμηθούμε τα παλιά .
